Requiem dla Złomnika. Pożegnanie z przeszłością.

Krzyś odchodzi
Dokąd? Nie wiem
I nikt nie wie w całym lesie
Dość że idzie, że odchodzi
Aż nam wszystkim płakać chce się
"Chce się" to jest rym do "lesie"
Trudno nam się z tym pogodzić
(To znów rym jest do "odchodzi")
Krótko mówiąc- żal jest nam
(Jakoś idzie. Tylko nie wiem,
Jaki znaleźć rym do “nie wiem”
W drugim wierszu z samej góry).
Nowy kłopot, nowy kram!
(Teraz znowu nie wiem sam,
Jaki znaleźć rym do “kram”).
Trudna rada,
Na co biadać
I tak bardzo się przejmować?
Trzeba zebrać oba kramy
I po prostu je zrymować,
To niełatwa wcale sprawa
Sypać rymy jak z rękawa.
A że skończył mi się temat,
Wiec zakończę mój POEMAT.

Cholerne przemijanie.
Włazi butami w życie, o ile ktoś trochę sobie pożyje. Oby je zaraza ścisła,  oby je pochłoneła Wisła! Jak mnie słyszysz?
Ja Wisła, Ja Wisła! (cytat).
Jak człowiek był mały, to był przekonany że pewne rzeczy będą zawsze. Autobus A będzie zawsze jeździł z Łagiewnickiej obok zakładów Poltex im. Marchlewskiego pod katedrę na Piotrkowskiej. Że zielono malowane drewniane warzywniaki będą zawsze stały tam gdzie zawsze stały. Że zawsze będzie można w nich kupić gumę balonową Donald z komiksem w środku. Przecież to było oczywiste.

O tu, w miejscu tych biało czerwonych barierek dało się kiedyś kupić gumę balonową Donald.

 Potem uważało się, że zawsze będzie można kupować kasety magnetofonowe w bramie przy Więckowskiego. Potem zdawało się, że przyjemność oglądania obiektywów w komisach w ŁTF-ie, albo na Narutowicza, albo na piętrze supermarketu Billa przy Piłsudskiego też będzie trwała po wieki wieków. Nie wiecie gdzie jest supermarket Billa przy Piłsudskiego? W sumie- nie dziwię się (cytat).

Człowiek, otoczony przez rzeszę produktów i marek "since 1896" jedzący od dzieciństwa czekoladę Milka (dziękuję Wujku Leszku za paczki z zagranicy!) i E. Wedel, dawniej 22 Lipca, dawniej E.Wedel, widzący od dzieciństwa samochody Fiat, czy Ford na ulicach nie zastanawia się, że te produkty nie są tym samym co twórczość artystyczna, literacka, nie mówiąc już o blogerskiej. No i że nawet te produkty nie są tym samym, czym były dwadzieścia lat temu.

O tu był fajny komis.

O tu też.

Dopiero doświadczenie nauczyło, że wiele inicjatyw, firm, sklepów, przedsięwzięć trwa tylko tak długo, dopóty chce się je prowadzić ich właścicielom i twórcom. Że wszystkie te rzeczy są jednak znacznie, znacznie krótsze niż życie człowieka, a niektóre krótsze niż życie chomika. I że to wszystko to efemerydy. Nie można liczyć na ich trwałość.
I że świat nie stoi w miejscu, nie chce czekać na kogokolwiek.
Dlatego coraz bardziej docenia się to co wartościowe.

A blog Złomnika, właśnie zamknięty i w przebudowie- był wartościowy.
Czytałem go regularnie- autor miał pióro lekkie i sprawne, język cięty i ironiczny. Paradoksy węszył niczym pies gończy ogar polski.
Pisał o motoryzacji, starych autach, pakując w swoje pisanie wielką ilość wiedzy (jest dziennikarzem motoryzacyjnym). Ale nie był monotematyczny. Motoryzacja ostatnimi czasy coraz bardziej przecina się z polityką, tą wielką i tą lokalną- vide znana wszystkim afera Volkswagena. Motoryzacja jest dziedziną, która na naszych oczach jest przebudowywana i dopasowywana do różnych wizji przyszłości. Wiele głów na szczytach różnych władz wciska ową motoryzację jak klocek w dziurkę swojej wizji, a jeśli nie pasuje, to się przytnie tu i tam, niezależnie od kosztów. No i Złomnik potrafił wyłapać i zwerbalizować w cięte słowo różne dziwne pomysły.

Sam Złomnik chwilowo nie działa, ale można odnaleźć archiwum wpisów, uczynione przez jednego z czytelników- tutaj.

Mimo niszowych tematów, a może i z ich powodu, Złomnik miał dużą popularność, oglądało go miesięcznie około 10 tysięcy czytelników, o mały włos byłby wygrał konkurs na "Blog Roku" wyprzedzając wszystkie szafiarki i kasie tuskowe.

Piszę to wszystko niczym jaki pean, ale po prostu Złomnik był czymś co czytałem z dużą przyjemnością, ukazywał się regularnie jak Gazeta Wyborcza i za coś w rodzaju ulubionej gazety niewyborczej mi służył.
Stał się w pewien sposób wzorem bloga, nie tylko dla mnie, ale i dla rzeszy piszących, którzy jako sfora gończa popędzili jego śladami.
O znowu coś o psach myśliwskich mi się kojarzy. Hm.

Pod artykułami Złomnika rozpętywały się burzliwe dyskusje i krucjaty liczące po kilkaset komentarzy. To była też duża wartość tego bloga, bo dziwnym trafem spotykali się tam elokwentni pisacze, mający sporo ciekawych rzeczy do napisania. To przez Złomnika trafiłem na ich liczną twórczość blogersko- motoryzacyjną, z zamiłowaniem czytaną do tej pory, m in. na Automobilownię, Cubino, Bass-drivera. Ale też np. na ajfonową Applefobię.

Gdy człowiek czyta sobie co dzień do śniadania jakąś ulubioną gazetę, to znów myśli sobie automatycznie, że tak będzie zawsze. Że zawsze będzie ta prasa leżeć obok jajeczka na miękko i kawki z mleczkiem. No ale to nie jest prawda. Gazety istnieją po kilkaset lat, jak jakiś Times, ale też upadają i znikają z zasięgu.
Co dopiero mówić o blogach. One co prawda wyglądają czasem jak gazety, ale za całą gazetę robi jeden człowiek. Nie do zrobienia, żeby trwał wiecznie.

I pomimo, że po drodze zdechła wspomniana wyżej Applefobia, znaczy się jakiś casus się doświadczyło, to jednak zamknięcie Złomnika jest rzeczą dla wielu dotkliwą i niespodziewaną.

Pisanie bloga w wydaniu złomnikowym ma swoje wady dla piszącego i dla czytelników. Kiedy pisze się bloga niszowego- pisze się dla przyjaciół i znajomych, których się niemal zna po imieniu. Ja nawet znam po imieniu Dyrektora Artystycznego Waldeck'a_13, pomimo że go na oczy nie widziałem. Natomiast gdy pisze się najpopularniejszego blogasa motoryzacyjnego w Polsce, to za czytelników ma się także najróżniejszych przypadkowych hejterów i wszystkonajlepiejwiedzących, którzy prawem statystyki także będą komentować wpisy i pluć jadem internetowej anonimowości. Czasem może być to zniechęcające i w pewien sposób odrywa piszącego od czytelników. Być może nadmiar popularności, a może i łatwość popularności był przyczyną zniechęcenia autora do swojej formuły działania.
Nie należy wymagać od autorów blogów zbyt wiele. Nie należy wymagać od żadnych autorów zbyt wiele. Z różnych przyczyn.
Niech ta sobie te autory tworzo co chco.

Potrzeba jest w życiu rzeczy stałych. Ale produkty i internetowa twórczość do nich nie należą.
Trzeba się pogodzić z tym cholernym przemijaniem i nietrwałością. Trzeba pomyśleć, że tak jest świat skonstruowany by kipiał i buzował jak garnek bigosu i żeby na miejscu Starego tworzyło się jakieś Nowe.
Wtedy jakiś postęp będzie.

O! A tu robiłem odbitki i kupowałem filmy Fuji.

-Jaki postęp, Edek?
-Noo... postępowy. Do przodu
(cytat)

Fabrykant
Dyrektor kreatywny walnięty o sprzęty
Sierota po Złomniku.

P.S.
Teraz mogę nosić koszulkę z napisem:
"Nie płakałem po Złomniku.
No dobra, tylko troszeczkę"