Technologia mnie bije

„Nie można walczyć z postępem. Można go najwyżej ignorować, dopóki ostatecznie nie odbierze nam środków do życia i szacunku do samych siebie”

Kurt Vonnegut, wstęp do „Tabakiery z Bagombo”

Wczoraj nastąpił kontakt cywilizacji. Jedna z tych cywilizacji była moja, a druga była jakaś inna.

Rozładowała mi się bateria w telefonie i musiałem zadzwonić (usiłowałem) z telefonu koleżanki. Był to sławny i-phone, niestety. Jestem nastawiony już odpowiednio do technologii firmy Apple, za sprawą czytania szyderczego i prześmiewczego portalu www.applefobia.blogspot.com , a teraz ta technologia osaczyła mnie z konieczności. Te wszystkie dowcipy o ajfonach to wszystko prawda. To wcale nie telefon jest. Człowiek używający do dzwonienia zwykłego telefonu ma małe szanse zgadnąć jak z ajfona zadzwonić. A jak już zgadnie, to niestety nie ma zasięgu (dodajmy że w tym samym miejscu, gdzie oldskulowa Nokia łapała 3 kreski).

Kontakt z cywilizacją ajfoniczną nie udał się.

Houston, mamy problem.

U tejże właścicielki telefonu ¾ powierzchni biurka zajmowała demonicznie czarna i groźna niczym hełm lorda Vadrera drukarka marki HP, formatu A3. Niestety nieczynna. Można jej co prawda używać jako ksero, ale nie komunikuje się z komputerem. Nie i koniec.

Ma jeszcze oprócz tego małe fochy, jeśli chodzi o tusz do drukowania- pragnie wyłącznie marki HP, inne ignoruje z wyższością.

Houston, mamy problem

Dla kontrastu, stwierdzę że jedną z najlepszych inwestycji jaka mi się udała, oprócz spłodzenia syna, postawienia domu i zasadzenia drzewa, był zakup drukarki marki Canon. Był to model BJC 6500 i był to rok 1997. Drukarka owa, wydrukowała do dzisiaj takie miliony wydruków, że panu serwisantowi, który miał ją oczyścić z tuszu, oczy zrobiły się jak spodki.

Drukujemy na niej zaproszenia ślubne Fabryki Ślubów, wszystkie projekty architektoniczne („proszę pana, przyjmujemy w naszej firmie wyłącznie takie zlecenia, które mieszczą się na A3, pański dom jest za duży”), oraz ogłoszenia „Zaginął pies ogar polski”. Zważywszy, że pies zaginął już 11 razy w ciągu swojego krótkiego żywota, można zrozumieć że drukarka się napracowała. Natomiast nadal jakby nie wykazuje oznak zmęczenia (przezornie odpukujemy w sosnowy stół). Zadowoleni z tego jesteśmy tylko my, bo firma Canon- zapewne nie bardzo.

„I krzaczek przy drodze i brat przy maszynie

Jak noga w skarpecie, sprzedawca w kantynie

Kamyczek na polu i strażnik na plaży

Lodówka wciąż ziębi, kuchenka wciąż parzy

(...)

To już jest koniec, tu nie ma już nic

Jesteśmy wolni- możemy iść”

Elektryczne Gitary

Nasza lodówka, marki Samsung właśnie odmówiła współpracy. Nie ziębi. Grzeje.

Jej plastikowe półki połamały się doszczętnie niedługo po upływie gwarancji, natomiast termostat wytrzymał 6 lat. Więcej nie dał rady.

Houston, mamy problem.

Bardzo zastanawiamy się nad przywiezieniem z działki lodówki marki Mińsk. Jej historia jest znacznie dłuższa niż historia Białorusi, w której leży miasto, gdzie lodówkę zbudowano. Moi Rodzice wystali ją w kolejce społecznej, w okolicach roku 1985-go, a ponieważ nie było wiadomo kiedy będzie możliwość kupienia kolejnej, nabyli od razu dwa egzemplarze. Pierwszy został zainstalowany u nich w kuchni, a drugi stanął nierozpakowany na strychu, gdzie przeczekał do roku 1998-go, od kiedy to ja zacząłem go używać. Niestety po dizajnerskiej (jesteśmy, bądź co bądź dizajnerami) przebudowie naszej kuchni, wyjechał na działkę, jako niepasujący do wystroju, demodé i passé. Teraz ma wielką szansę znowu zostać trendy.

Trzeba będzie dostosować dizajn kuchni do starej lodówki. Wyjdzie taniej, niż kupowanie co 6 lat nowej.

Ja rozumiem, że Samsung spełnia wszelkie normy Zjednoczonej Europy i Azji, zużywa o połowę mniej prądu. Że nie ma freonu. Że póki działał- wentylował grzecznie warzywa w przegródce na schładzanie. Co z tego???

6 lat contra 29.

Czy my przypadkiem, drogie Houston, nie mamy jakiegoś problemu?

Ja mam tylko jedno pytanie- czy produkowanie dzisiejszych, tak nietrwałych i do tego nie działających tak, jakby klient oczekiwał sprzętów ma jakikolwiek sens?

Zawsze gdy nie chce mi się brać do roboty, przypomina mi się taka definicja sensu pracy (zdaje się protestancka):

„Praca, to branie udziału w dziele boskiego stwarzania”

I od razu robi mi się trochę lżej, choć nie jestem zbyt religijny. Natomiast czy tworzenie niedziałających bubli, wymagających do ich powstania skomplikowanych procesów projektowania i wytwarzania, także jest takim „braniem udziału”?

Mam wątpliwości.

To raczej dzieła szatana.

Apage Satanas!

sfrustrowany

Fabrykant

z www.fabrykaslubow.pl

dyrektor kreatywny silnie walnięty o sprzęty.