Luksus contra Grat. Canon 100 f/2,8 Macro L USM vs Sigma 90 f/2,8 Macro

Właściwie to cały ten blog powinien mieć taki tytuł. Już nawet parę tego typu wpisów było - na przykład Canon 70-200 f/2,8 L contra trzydziestopięciolatek 70-210 f/4 - LINK. Może powinno się stworzyć cykl.
No to cykl (cytat).

Nowe kontra stare

Dostał się był w nasze (w pluralis majestatis) fotodinozowe ręce obiektyw, jakiego byśmy sobie najpewniej nigdy nie kupili. I to zupełnie nie dlatego, że jest niedobry. Wręcz przeciwnie, wedle wszelkich znaków, bardzo dobry. Przeciwko niemu przemawiają dwie następujące przemowy - jest dość drogi i druga przemowa - że nie potrafilibyśmy go właściwie wykorzystać. 
Ta druga przemowa świadczy przede wszystkim przeciwko Fotodinozie, a nie przeciwko obiektywowi. Ale co zrobić. Nie jestem makrowcem. Nie fotografuję na ogół żadnych żyjątek mniejszych niż kot sąsiadów, nie robię zbliżeń łebków od szpilki i nie zastanawiam się ile aniołów mieści się na ich powierzchniach. Obiektywy makro oceniam pod kątem ich przydatności do zupełnie innych celów, niż zostały zbudowane.
Porządnego testu tego obiektywu nie będzie. I kto się go spodziewał, ten może przestać już czytać. Będzie test nieporządny.
Będzie test dający (mam nadzieję) niejaką odpowiedź na pytanie - czy nowe i drogie jest rzeczywiście lepsze niż stare strasznie stare i tanie. No bo chyba jest?
Czy jednak nie?

Z jednej strony staje obiektyw Canon 100mm f/2,8 Macro, serii L, a "L" jak zapewne wiecie, jest od "Luxury". Z drugiej strony staje coś, co obok żadnej luxury nigdy nie stało - Sigma 90mm Macro. Zwykły koń roboczy, nieco zajeżdżony, choć należy nadmienić, że zajeżdżony przeze mnie. Kupiony w stanie "mint" razem z pudełkiem.
Czym się różni wróbelek?
Od zewnątrz widać, że to zupełnie inne klasy i epoki, pomimo zbliżonych ogniskowych. Canon jest duży, ma porządny uchwyt statywowy, znacznie, znacznie większą soczewkę przednią, wyposażono go w osłonę przeciwsłoneczną i, wedle producenta, w uszczelnienia, pozwalające polować na żuczki w wilgotnych trawach. Sigma nie ma tego wszystkiego, jest mała, skromna i prosta. Ale jeśli ktoś za wyznacznik solidności uznaje metalowy korpus zewnętrzny, ma go i nasza tania Sigma - pochodzi z czasów zamierzchłych, gdzie obiektyw plastikowy było wstyd produkować, a kto aspirował do czegoś lepszego niż amatorski sprzęt - musiał dać trochę metalu w swojej inżynierskiej konstrukcji. No to dał.

Oczywiście jeśli miałbym stawiać na to, co przetrzyma atak nuklearny, albo chociaż atak jelonka rogacza, stawiałbym bez wątpienia na Canona. Jest to sprzęt robiący wrażenie bardzo integralne. Z Sigmą trochę gorzej - przedni człon wysuwa się mocno do przodu, a lakier stanowi największą wpadkę Sigmy we wczesnych latach 90-tych. Dobrze wyglądał tylko jako nowy, a wystarczy troszkę go poużywać, żeby zaczął odpryskiwać i obłazić.
W późnych latach 90-tych Sigma miała inną największą wpadkę, jaką była zmiana software aparatów dokonana przez Canona, co sprawiło, że Sigmy przestały działać z Canonami inaczej, niż tylko na pełnym otworze przesłony. Dzisiaj na szczęście można już zmienić im elektroniczny chip i zaczynają działać na powrót. Co też uczyniłem ze swoim egzemplarzem.

Canon, jako konstrukcja nowa, jest wyposażony we wszystkie najlepsze funkcje, jakie się dało. Ma silnik ultradźwiękowy. A Sigma nie. Ma soczewkę niskodyspersyjną ze szkła UD (i nie jest to skrót od Unii Demokratycznej). A Sigma nie. Do tego jest to jedna z piętnastu jego soczewek. Sigma ma wszystkich ledwo sześć. Ma stabilizację obrazu, pozwalającą przekraczać o cztery aż stopnie czasy utrzymania z ręki. Sigma oczywiście nie - powstała gdy takich cudów nie było jeszcze w planach. Canon ma przesłonę o dziewięciu listkach, która ma dawać idealne rozmycie tła, Sigma ma zaledwie siedem. Ale przede wszystkim Canon oferuje w standardzie maksymalne powiększenie 1:1, podczas gdy Sigma tylko 1:2. To dla wielbicieli zbliżeń bardzo duża różnica.

Uwaga: wszystkie zdjęcia przykładowe - sample są prosto z aparatu (Canon 5D), jedynie zmniejszone, ale niewyostrzane.

Z wymienionych wyżej różnic największą stanowi, jak dla mnie, autofokus. Obiektywy Macro  zawsze ostrzyły wolniej od zwykłych szkieł, bo przeznaczono je do precyzyjnego łapania ostrości na bliski dystans. Canon wyłamuje się z tego schematu. Ostrzenie jest bardzo szybkie i bardzo pewnie, a przy tym praktycznie niesłyszalne. Pomiędzy obydwoma obiektywami zieje tu wyraźna przepaść.
Czy zieją jeszcze inne przepaście? 
Stabilizacja, która pozwala w Canonie zupełnie nie przejmować się drganiami rąk przy zbliżeniach, nawet u największych deliryków. Niemniej wiąże się to z dość nieprzyjemnym dla mnie efektem lekkiego pływania obrazu w wizjerze. Jestem po prostu nieprzyzwyczajony. Po naciśnięciu spustu do połowy obraz w wizjerze zaczyna zachowywać się jak jacht na przystani przy skansenie we Wdzydzach - LINK. Możliwość zrobienia nieporuszonego zdjęcia bije jednak Sigmę na głowę. Canon jest tu pewny i niewzruszony, podczas gdy w Sigmie musimy cały czas brać poprawkę na słabsze warunki światła, podpierać rękę i pilnować odpowiednio krótkich czasów, a i tak czasem coś się omsknie i poruszy.
No a w praktyce?
Jak wiadomo, w teorii nie ma różnicy między teorią a praktyką, a w praktyce - jest. Wszystko zależy od tego, jakie zdjęcia was interesują.

Lepsze kontra gorsze

Canon jest wyraźnie we wszystkim lepszy. Wyraźnie Robi bardziej kontrastowe zdjęcia, mniej blikuje pod światło. Jest szybszy i pewniejszy. Przede wszystkim pozwala na sporo większe zbliżenie. O proszę bardzo:

(Wszystkie zdjęcia prosto z aparatu, zmniejszone, nie wyostrzane)

Bardziej niż zbliżenia interesują mnie portrety i detale. Teraz będą:

No i jak jest kapralu? Tak jest!

Canon wszędzie lepszy, idealnie kontrastowy i wyrazisty. Dużo żywszy kolorystycznie, wręcz nierealnie żywy. 

Ja na przykład bez reszty robię się żywszy
Odrobinę dobrej herby wyreżywszy.
Łona i herba, jak Stalin i Beria
Reżę ją seriami i zapewniam, że to dobra reżyseria.

              (Łona i Weber "Reż tę herbę")

To też moja wina, bo w aparacie mam na stałe ustawioną kolorystykę "landscape", która wygląda korzystnie z moimi stareńkimi obiektywami. Z Canonem zaczyna wyglądać wręcz przesadnie. Ten Canon to sam w sobie ideał, po prostu! 

Czy ma jakieś słabsze punkty?

Jeden, ale bardzo mały. Obejrzyjmy jak obiektywy sprawują się pod słońce. Proszę bardzo:

Sigma pod słońce dużo gorsza. Traci kontrast, blikuje licznie i wyraźnie, aczkolwiek i z Canona jakiś bliczek się uzyskuje, a już myślałem, że jest perfekcyjny. Nie wiem jednak, czy zauważyliście, że choć kontrast Sigmy przy wszystkich porównaniach zdjęciowych jest wyraźnie słabszy, to ostrość już, na oko patrząc, wcale nie. Na zdjęciach z jednego i drugiego można liczyć psie kudły.
Z jednego i z drugiego obiektywu można uzyskać ładne, klimatyczne zdjęcia. Z Canona, obiektywnie ładniejsze. Zdjęcia z Sigmy będą porównywalne dopiero po podciągnięciu kontrastu w programie graficznym. Obydwa obiektywy dają ładny, przyjemny dla oka bokeh, czyli to o co idą bójki do krwi na forach fotograficznych onanistów. 

Ale czy Canon jest ostrzejszy? Sprawdźmy. No to siup na słynną oś optyczną Fotodinozy:

Sigma, choć wyraźnie ustępuje kontrastem, to jednak ostrością już niewiele. Canon jest obiektywem najrówniejszym jakościowo, jaki testowało się na Fotodinozie. De facto wycinki zdjęć z Canona wyglądają identycznie ostro, nieważne czy na przesłonie f/2,8 czy f/11. Sigma traci kontrast (choć nie ostrość) z każdą przesłoną, do tego na wszystkich przesłonach widać delikatne wady chromatyczne, w postaci rozmytych na kolorowo krawędzi. Niemniej szczegółowość obrazków nie jest gorsza, niż z konkurenta. Żeby uzyskać podobny jak z Canona efekt trzeba by się pomęczyć, jak się już wyżej powiedziało, w podciąganiu kontrastu w jakimś programie do obróbki. Winą moim zdaniem powłoki przeciwodblaskowe - w Canonie idealne, w Sigmie oldskulowe.

Gorsze jest lepsze?
Podsumowanie w stylu Fotodinozy. W pełni półprofesjonalne:

Nie używałem Canona jakoś strasznie długo, ale wystarczająco, żeby stwierdzić, że przy moich bardzo "mało makrowych" działaniach Sigma nieproporcjonalnie niewiele ustępuje perfekcyjnemu Canonowi. Nieproporcjonalnie do ceny, rzecz jasna. Na pewno nie jest dziesięciokrotnie gorsza, tak jak Canon jest dziesięciokrotnie droższy.
Jak dla mnie. Ale ja nie jestem makro.
Pomimo jego idealności nie zakochałem się w Canonie. Jest to obiektyw świetny jakościowo, ale nie odnajduję w nim jakiegoś wyrazistego charakteru, czegoś wyjątkowego dla siebie. Ogniskowa portretowa, ale jasność nie jest powalająca. Rozmiar przy tym potężny, a cena, w przeciwieństwie do jasności nie jest niska. Zapewne wielbiciele makro będą mieli z niego znacznie więcej uciechy niż ja.

Do tego notuję też pewne drobne przewagi Sigmy 90 f/2,8 Macro nad  droższym Canonem. Są to oczywiście przewagi w stylu Fotodinozy, a nie takie prawdziwe, jak na innych, prawdziwych portalach fotograficznych.
Pierwszą przewagę już wspomniałem - to rozmiar. Sigma jest kompletnie niezwracającym uwagi szkłem, małym byle czym, po którym zupełnie nie widać, że ma możliwość dość przyzwoicie teleobiektywowo zbliżać  fotografowane obiekty. Przednia soczewka w rozmiarze kompakt wygląda wręcz na sprzęt amatorski. Tego o potężnym Canonie powiedzieć nie można, choć różni je zaledwie 10mm ogniskowej.

Druga przewaga jest natury wrażeniowej. Zupełnie subiektywnej.

Otóż Canon jest za dobry. Za dobry jak dla mnie. On jest doskonały właściwie. Prawie nie winietuje, nawet na pełnym otworze. Podczas gdy ja jestem przywiązany do winietowania, jak chłop do ziemi. Jadę po prostu non stop kompozycje centralne na pełnym otworze, spodziewając się wyraźnego oldskulowego winietowania. Nawet wspomniane wyżej Wdzydze, jeden z moich ulubionych własnych fotoreportaży, zrobiłem z celowym założeniem wad obiektywowych. Spodziewałem się, że zdjęcia wyjdą klimatyczne, bo wiedziałem, że obiektyw daje potężną winietę. Żadnego zdjęcia nie ruszyłem w programie graficznym. Jest tam obiektyw sauté i nic więcej. Można powiedzieć, że jest współautorem. Z Canonem nie dałoby się tego zrobić, bo on jest po prostu zbyt bliski ideału, daje czysty i ładny obrazek od pełnego otwarcia, ale o oldskulowym klimacie retro można zapomnieć.

Zatem dla makro idealistów - Canon. Szkło właściwie idealne pod każdym praktycznym względem. Za wyjątkiem obciążania portfela.

Dla wielbicieli oldskulowego obdrapania, winietowania, oraz dla tych, co kasy nie mają, ale mają sporo czasu na poprawianie kontrastu przed komputerem - Sigma. Nie jest zła. Za to tania.

Dużo się nie dowiedzieliście z tego testu. Lepszy jest lepszy, a gorszy jest gorszy.
Ale w sumie fajnie, że ten świat oferuje tak różne opcje. Warto było spróbować.


Fabrykant
dyrektor kreatywny walnięty o sprzęty.

P.S. Porządny test tego szkła jest na Optyczne.pl - LINK
(Optyczne w podsumowaniach napisało: "winietowanie na pełnej klatce mogłoby być mniejsze". Ja wołam: Większe! Większe!)

P.S. Zapraszam do czytania moich chamskich felietonów na SNG Kultura. No dobra. Kłamałem. To są kulturalne felietony.
Oraz do oglądania/ czytania mojej Motodinozy gdzie ukazał się akurat artykuł o światowych bestselerach.

P.S. Jeżeli artykuł się podobał, będę wdzięczny za wszelkie udostępnienia. (Piszę pro publico bono, znaczy się jeno sława i chwała mi zapłatą)