Aspirant Vojtek. Voigtländer Cosina 28-105/ 2,8-4 vs Canon 28-105/3,5-4,5 test review

Aspirant Vojtek.

Ambicje i aspiracje - to to co porusza postęp do przodu. Każdy ma, mniejsze lub większe. Czasem sił starczy na doścignięcie i prześcignięcie, a czasem nie.

A tym razem starczy?

Zobaczymy.

Aspirowanie było od zawsze w modzie i dawało dobre rezultaty. Dzisiaj w branży obiektywów aspirują Yongnuo, Samyang i Laowa usiłując urwać parę kęsów z tortu wielkich graczy optycznych. Z różnymi skutkami, co sprawdziło się na Fotodinozie w teście – LINK. Ale dzisiaj nie będzie o tym co dzisiaj, ale o tym co było w latach 90-tych.

O markach Cosina i Voigtländer pisało się już także – LINK, LINK. Hmm. Właściwie na tym blogu to już się pisało o wszystkim. Pora umierać. No dobra. Jeszcze trochę pociągniemy.

W skrócie japońska marka Cosina najpierw została międzyocenanicznym poddostawcą obiektywów dla Amerykanów z Ponder&Best (późniejszego Vivitara) , a potem na ich bazie (najprawdopodobniej) stworzyła w latach 90-tych obiektywy z autofokusem. Cosina była bardzo chętna do sprzedawania swoich konstrukcji pod dowolną marką, jaka akurat chciała je sprzedawać, dzięki czemu jest to dziś przykład maksymalnie szerokiego rebrandingu. Obiektywy Cosiny sprzedawane były pod markami: Exakta, Phoenix, Promaster, Quantaray, Soligor, Vitacon, Vivitar, Voigtländer, Walimex, oraz po przekonstruowaniu mechaniki jako Tamron i Tokina. Było kilka modeli. Najbardziej znane to superszeroki kąt dla ubogich 19-35/3,5-4,5, tele-makro dla ubogich 100/3,5, oraz amatorskie zoomy 28-80 i 70-210. Cosina miała też dwa znane na całym świecie obiektywy kuszące mniej ubogich i ambitnych. Kuszące że hej.

Pełny półprofesjonalizm

Czym tu skusić amatora? Tym, żeby za małą kasę został zawodowcem, oczywiście! Duże firmy typu Canon czy Minolta skutecznie oddzielały zawodowców od amatorów, za pomocą cen. Kto chce sprzęt o zawodowych parametrach, ten musi bulić i to słono. W latach 90-tych zoomy ze światłem f/2,8 nie były przeznaczone dla zwykłych śmiertelników, do dzisiaj zresztą są zwykle wielokrotnie droższe niż obiektywy ciemniejsze. Firmy główne oferowały też sprzęty niejako pośrednie, trochę jaśniejsze i solidniejsze konstrukcyjnie, ale światło f/2,8 w zoomach u takiego Canona było zarezerwowane zawsze dla obiektywów serii „Luxury” i stałoogniskowców.

Firmy trzecie, czyli Sigma, Tamron czy Tokina podgryzały głównych graczy takimi jasnymi zoomami o profesjonalnej jasności, które były zwykle sporo tańsze. Niestety nie można o nich powiedzieć, że były tanie. Optyka jest rzeczą drogą w produkcji, opracowanie obiektywu o dobrym świetle i wysokiej jakości optycznej jest poważnym przedsięwzięciem i za pół darmo nie da się tego zrobić. Oszczędności jakie czynili producenci niezależni były widoczne gołym okiem w konstrukcji zewnętrznej obiektywów, czy też sprawności ich autofokusa, ale wiele osób i tak je kupowało, bo optykę miały przyzwoitą, a to było kluczowe.

Cosina tymczasem (a wraz z nią Exakta, Phoenix, Promaster, Quantaray, Soligor, Vitacon, Vivitar, Voightländer i Walimex) wymyśliła kuszenie. Kuszenie amatorów. Czy nie dałoby się zrobić czegoś pół na pół? Dałoby się. Jeżeli zawrzeć parę kompromisów...

Najważniejsze było jednak kusząca jasność. Kuszące światełko w ciemnościach.

Tak powstały dwa obiektywy Cosiny: AF 28- 105 f/ 2,8-3,8 oraz AF 70-210 f/2,8-4. Obydwa miały jedną rzecz cenną dla producenta i jego działu marketingu – magiczną jasność „f/2,8” w nazwie. Zatem to profesjonalne zoomy? Amatorzy pędźcie do sklepów! Profesjonalne zoomy w cenie canonowskiej średniej półki. Darmo! Nic tylko brać.

Z dłuższym z tych obiektywów nie miałem wiele do czynienia, choć bardzo bym chciał, ale ten krótszy nabyłem kiedyś drogą kupna, w ramach podążania za ideałami Marylin Monroe („Pieniądze szczęścia nie dają, dopiero zakupy”), co lepsza był to zakup okazyjny, pakietowy i śmiesznie tani (razem z innym sprzętem). A ponieważ posiadam już Canona 28-105/3,5- 4,5, ową średnią canonowską półkę, będzie można sprawdzić, jak bardzo profesjonalny w porównaniu z nim jest Voigtlander/ Cosina.

Obejrzyjmy je sobie.

Pokaż no się pan, panie aspirancie. Pokażcie Szwejku co tam macie (cytat).

Obydwa obiektywy Cosiny miały dość staromodną konstrukcję „push'n pull”, czyli konstrukcję pompki, gdzie zoom zmieniało się rozsuwając i zsuwając przedni i tylny tubus obiektywu. Canon, wypuszczony w roku 1992, cztery lata przed Cosinami miał klasyczny układ z pierścieniami zooma i ostrości. Jakie wrażenia? Dość porównywalne. Cosina / Voigtländer  wydaje się być zrobiony z troszkę gorszego plastiku, ale jest leciutko cięższy, trochę większy i ma znacznie większą przednią soczewkę. Canon jest za to ładniej wykończony napisami i złotym paseczkiem symbolizującym napęd ultradźwiękowy. Wysuwany tubus Voigtländera wygląda solidnie, nie kolebie się i ma odpowiednio wyprofilowaną, szeroką gumę pod uchwytem ręki.

Obydwa obiektywy zmieniają długość podczas zoomowania i w obydwu tylna soczewka wjeżdża do środka tubusu. (Zupełnie inaczej niż było to w innym wiekowym obiektywie - pompce 70-210 f/4 Canona, przetestowanym TUTAJ). Zapoznając się jednak bliżej z obydwoma szkłami można zauważyć pewne oszczędności poczynione w fabrykach Cosiny. Są to oszczędności inżynierskie. Nasz wysuwany zoom podczas ostrzenia kręci przednią soczewką, a Canon nie. Zmartwi to użytkowników filtrów polaryzacyjnych.

Kuszące światło

To co, może weźmiemy na warsztat sprawdzenie jak jest z tą jasnością? Wartości są podawane według światłomierza aparatu, ale ten oczywiście podaje je w przybliżeniu:

Canon f/3,5 od 28 do 40mm 
Canon f/4,0 od 40 do 70mm
Canon f/4,5 od 70 do 105mm

Voigtländer f/2,8 od 28 do 33mm
Voigtländer f/3,2 od 33 do 43mm
Voigtländer f/3,5 od 43 do 81mm
Voigtländer f/4 od 81 do 105 mm

Czyli jest nie najgorzej. W Vojtku jasność spada szybciej, ale i tak jest zawsze od 2/3 do 1/3 działki jaśniejszy niż Canon. Profesjonalne f/28 mamy co prawda raptem przez 5 pierwszych milimetrów zooma, ale zawsze. W Canonie nie mamy jej nigdy.

No i co? Profeska? Na razie nadal nie bardzo. Voigtländer sprawia wrażenie nieco solidniejsze niż najtańsze amatorskie zoomy, ale do poziomu canonowskich "L-ek", czy też Minoltowskich "G" to ma dwa dni drogi piechotą przez las.

Zróbmy zdjęcia.

Zakres 28-105 to bardzo dobry zakres na pełną klatkę. Obiektyw do wszystkiego. Mając jeszcze do tego jasne światło można się spodziewać krojenia masełka gorącym nożem. Ale nie jest tak dobrze. Albo to masło zmrożone, albo ten nóż nie taki gorący. Główny zawód nadchodzi już przy pierwszym zdjęciu jakiegoś bliskiego motywu. Nie da się. Nie da się na szerokim kącie. Minimalna odległość ostrzenia tego sprzętu to... ta dam! półtora metra. Jest to wartość co nieco dyskwalifikująca przy szerokim kącie, kiedy najbliższa rzecz na którą możesz wyostrzyć musi być aż tak oddalona. Dla porównania Canon 28-105 ostrzy od 0,5 metra. Oznacza to, że duża część zdjęć "towarzyskich", czy też ciekawe przerysowane fotografie szerokokątne są w pewnej części przypadków poza naszym zasięgiem. Po prostu obiekty w które celujemy w wielu przypadkach będą się znajdować zbyt blisko, żeby można było je sfotografować. Dlatego nie do końca cieszy jasna przesłona f/2,8 przy 28 milimetrach, bo z powodu oddalenia od celu i tak nie uzyskamy małej głębi ostrości i zdjęcia te nie będą się wiele różnić od zdjęć na wyższych przesłonach. Na szczęście dla Voigtländera jasna przesłona od biedy przyda nam się może w gorszych warunkach oświetlenia, choć przepaści w porównaniu z ciemniejszym Canonem nie odczujemy.

Najbliższa odległość ostrzenia na 28mm. Skandal, panie aspirancie! 3/4 sylwetki człowieka to bardzo marne zbliżenie.

Najbliższa odległość ostrzenia na 105 mm. Znośnie.

Na szczęście także, im dłuższa ogniskowa tym lepiej. Coraz lepiej. Jest nieźle, a będzie jeszcze nieźlej (cytat). Co prawda nadal nie możemy się przybliżyć do obiektu, ale za to zoom go do nas przybliża, a dzięki wyższej jasności różnice w stosunku do ciemniejszych obiektywów zaczynają być widoczne.

Niestety nie można powiedzieć, żeby ten obiektyw był na pełnym otwarciu mistrzem jakości - na maksymalnej przesłonie widać nawet w centrum lekkie mydełko i wyraźnie wchodzące w paradę wady chromatyczne widoczne na pierwszy rzut oka. Jakość raczej średnio - słaba. Ale ma ten sprzęt nawet jakiś pazur i chęci - wystarczy przymknąć go o działkę i jak za dotknięciem różdżki magicznego optyka, obraz klaruje się i wyostrza. No tak. Ale nie po to kupuje się jasne szkło, żeby nie móc korzystać z pełnego otworu przesłony... Ogólnie mówiąc dostajemy sprzęt wyraźnie gorszy od markowego Canona, z bonusem strzelania słabych ostrością zdjęć na jaśniejszej o pół działki przesłonie. Opłaca się?
Hm. 
Sprawdźmy to. Baczność! Aspirancie, do miksu roślinno samochodowego przystąp!:

Zmurszała cegła.

Zmurszała i ...

Dyrektorówka.

Ten typ tak ma jak ma.

Przenosiny w czasie.

W 80 dni zje go rdza.

Tempus przefugit.

Obywatela ukrainy zatrudnię. Pewnie do sprzątania.

Sawanna PRL

Sąsiedzi na wszelki wypadek zostawili mu więcej Espace.

Zardzewiały, to zły.

Stryj z Peweksu

LWĘ go zwę.

UWAGA: 
WSZYSTKIE zdjęcia z Voigtländera są prosto z aparatu, zmniejszone bez wyostrzania. Powiększają się po kliknięciu.


Nawet mi się w miarę spodobał ten obiektyw w użytkowaniu. Odpowiada mi zoom sterowany pompką do roweru, jakich już prawie nie robią. Gdyby nie ta maksymalna minimalna odległość ostrzenia jeszcze dałoby się z nim żyć. Używany w trybie "Program", który programowo lekko przymyka przesłonę obiektywu (o ile mu światła wystarcza), otrzymamy przyzwoite zdjęcia. Na pełnym otworze - niestety słabe. Co prawda nie ma co liczyć na wybitną jakość, ale za to możemy liczyć na mocne rozmycie tła i ciekawy bokeh, zupełnie inny niż w Canonach, różnice widać bardzo wyraźnie na najdłuższej ogniskowej. Jest taki wyrazisty, wełnisty, lekko krążkowany. Ten bokeh i wyraźne winietowanie łagodnie ściemniające się od centrum ku brzegom dają Voigtländerowi kilka punktów ratunkowych. Mają w sobie te zdjęcia klimat, coś pociągającego. Ale z pewnością nie jest to ostrość i klarowność obrazu.


Testy:

Na początek centrum kadru. Na ognskowych 28, 50, 70 i 105mm, Voigtländer contra Canon 28-105. Zdjęcia powiększają się po kliknięciu. Aparat Canon 5D.

Cały kadr.

Cały kadr.

Wycinki 10% ze środka kadru:

Jak tam panie aspirancie? Tak sobie. Voigtlander wykazuje straszliwe wady chromatyczne od pełnego otwarcia. Na krótszych ogniskowych dopiero przy f/8 można mówić o realnym konkurowaniu z obrazkiem jaki daje Canon. Poniżej wszystkie jasne linie wychodzą jako świetliste smugi. Panie aspirancie, pił pan coś, czy jak?

Brzeg:
Spoza gór i rzek
Wyszliśmy na brzeg (cytat)

Cały kadr

Wycinki 10% kadru z rogu. Sprawdzenie brzegu w wersji w pełni półprofesjonalnej - to znaczy uproszczonej. Pierwsze zdjęcia na pełnym otworze przesłony, drugie - po przymknięciu o jedną działkę. Zdjęcia powiększają się po kliknięciu.

Aspirancie Vojtku, wykazaliście się raczej słabo. Na każdym ustawieniu Canon uzyskuje wyniki lepsze, Voigtländer co prawda polepsza się wyraźnie po przymknięciu o jedną działkę przesłony. Wyjątek stanowi najdłuższa ogniskowa, gdzie obydwa obiektywy w rogu zdjęcia dają obraz słaby.

Jeszcze dystorsje, czyli jak aspirant wykrzywia linie przy krawędziach:

No dystorsje macie opanowane, aspirancie. Nawet mało wykrzywiacie. Na 28mm lekka beczka, na 50mm coś pomiędzy i wtedy obrazek wygląda najrówniej, na 105mm - lekka poduszka. Całkiem dobrze i nie przeszkadzająco.


Po testach

Nauczeni poprzez testowanie, co też można oczekiwać od aspiranta, udaliśmy się, w pluralis majestatis, na dalsze polowanie na ciekawe i obrazowe kadry, które obrazują stan naszej kadry:

Wóz nurza się w zieloność.

I cóż zeżeszwe.. zezezswe... I cóż że ze Szwecji. Na pełnym otwarciu ewidentne lekkie mydełko i łagodne winietowanie. Voigtländer - Cosina na 100mm f/4,0.

Na mocnym przymknięciu - 100mm f/8 - zdjęcie czyste i ostre. 

Kury, kaczki, drób, droga na Ostrołękę. Voigtlander - Cosina 28-105 @ 105mm f/5.6

Znowu mocniejsze przymknięcie do f/6,3 daje ładne zdjęcie.

Na pełnym otworze f/3,5 lekkie mydełko.

Nie jest to najostrzejsze zdjęcie, ale urocze rozmycie tła je wyraźnie ratuje. No i obiekt zdjęcia też jest niczego sobie. Voigtlander - Cosina na 58mm f/4,0

58mm f/8. Ładnie, ostro i kontrastowo

Voigtlander - Cosina 28-105 f/2,8-4 blikuje pod słońce, ale zachowuje dobry kontrast, powłoki przeciwodblaskowe są współczesnej niezłej jakości.

Wszystkie zdjęcia prosto z aparatu, zmniejszone bez wyostrzania.


Sparing bezpośredni z Canonem 28-105mm f/3,5-4,5:

Voigtlander - Cosina na 105mm f/4,0. Nawet główny cel tego zdjęcia wyszedł miękki i lekko rozmyty, za to nieostrości tła bardzo mi się podobają.

Canon na 105mm f/4,5. Ostrość wyraźnie lepsza, ale rozmycie tła jakby bardziej nijakie. Nijakie takie. Wyraźnie szersza głębia ostrości ze względu na ciemniejsze parametry obiektywu.

Voigtlander - Cosina na 105mm f/4,0. 

Canon na 105mm f/4,5. Wyraźna różnica w ostrości na rzecz Canona

Voigtlander - Cosina 28-105 pod bezpośrednie słońce produkuje wyraźne bliki, choć trzeba znaleźć pracowicie ustawienie w którym je widać w kadrze, kilka milimetrów w bok już znikają.

Canon 28-105 pod ostre słońce traci lekko kontrast, ale blików nie udało się zaobserować.

Minimalna odległość ostrzenia na 28 mm. Voigtlander - Cosina 28-105 @ f/3,5

Minimalna odległość ostrzenia na 28 mm. Canon 28-105 @ f/3,5. Różnica dramatyczna.

Co sądzić o aspirancie?

Ustępuje właściwie w każdej dziedzinie, poza jasnością, Canonowi. Używa się go dość przyjemnie i sprawnie, ale zdjęcia na pełnym otworze nie powalają -są miękkie nawet w środku kadru. Dokłada się do tego wielka minimalna odległość ostrzenia, która bardzo ogranicza użyteczność Vojtka na szerokim kącie. Wielokrotnie przeszkadzało mi to w zrobieniu ciekawego zdjęcia.
Jedyne co podoba mi się w Voigtlanderze zdecydowanie bardziej niż w Canonie, to klimatyczne winietowanie i bardzo ładny bokeh, czyli oddawanie nieostrości tła.
Ale, panie aspirancie, bokehem ostrości pan nie dorobisz.

Jestem dosyć niewybredny, jeśli chodzi o obiektywy, korzystam z wielu stałoogniskowców sprzed trzydziestu lat, ale Voigtländer niestety jest jednym z większych dinozaurów w mojej szafie. Będzie korzystnym zakupem tylko w jednym wypadku - gdy nie mamy żadnego uniwersalnego zooma i gdy kupimy go bardzo tanio. We wszystkich innych przypadkach - rozejrzyjcie się raczej za Canonem 28-105mm f/3,5-4,5.
Aspirant aspirował, aspirował, ale poległ w boju.
Spocznij!
W pokoju.
A konkretne w szafie. 


Plusy dodatnie, plusy ujemne:
+ bardzo ładne oddawanie nieostrości - bokeh
+ łagodne winietowanie
+ dobre skorygowanie wad geometrycznych
+ po mocnym przymknięciu do f/5,6 i wyżej daje ładne zdjęcia

- słaba ostrość na pełnym otwarciu na każdej ogniskowej
- olbrzymie wady chromatyczne na niskich przesłonach
- gigantyczna wprost minimalna odległość ostrzenia
- obracająca się przednia soczewka


Fabrykant
dyrektor kreatywny walnięty o sprzęty



Tymczasem na SNG Kultura mój wpis o baloniarzach II RP i wrednych Niemcach, co wleźli: http://sngkultura.pl/2018/07/gwiazda-polski/