Najbrzydsze i najładniejsze rzeczy we Francji

Dziś żadnych pytań o byt,
czy mieć, czy być?
Proszę dziś,
żadnych pytań o świat,
o to co dzieje się,
dzieje się i tak.
(...)
dziś bez babrania się w snach,
przepowiedniach o dniach co nadejdą i
bez niewyraźnych dość min
i bez wina, bo
dziś jestem bez win.

            Voo voo "Dzisiaj jest ładna pogoda"

Tym razem autobus niesie przez pół Europy. Najpierw nasze pół, a potem obce. Żywioł germański.

Potem zjawią się zardzewiałe silosy. Niechybny znak, że Szwajcaria już przeminęła i że teraz jedziemy już przez Francję. W Szwajcarii nie ma ani jednego zardzewiałego silosa, to pewne. We Francji jest dużo zardzewiałych rzeczy. Francuzi to lubią.

Francuzi lubią sobie nie odnawiać. Tak już mają. Budynki w tych górskich wioskach, które nie są oplecione siecią wyciągów i kolejek linowych wyglądają jak zbudowane w XIX wieku, ciężkie domy z kamienia. Odnawiano je ostatnio za de Gaulle,a. Wszystko ma taki ciekawy sznyt jak z lat 50-tych. Właściwie nie musiano zapewne szukać wiele, żeby znaleźć odpowiednie plenery do ekranizacji "Mikołajka". Już po prostu stały. Z początku smutno mi się trochę zrobiło' że w kwestii motoryzacji Francuzi nie są konsekwentni i wszędzie nowe paskudne Peugeoty krosołwer, albo Renaulty ze światłami na pół bagażnika. 

Ale postanowiłem poskrobać. Postanowiłem plwać na tę skorupę i zstąpić do głębi. I zstąpiłem.

Idea tego wpisu nie udała się. Miały nią być Najbrzydsze Rzeczy we Francji. No bo wszyscy strzelają tylko te najładniejsze. To ja chciałem być oryginalny. No ale nie dało się. Obiektyw sam się kieruje w stronę tych najładniejszych. Postanowiłem pójść innym tropem- wyznaczonym przez Tomatsu Shomei- LINK. Dał nam przykład Shomei jak zwyciężać mamy. Czy można potraktować Francję jak terra incognita. Tę Francję już milion razy opisaną w literaturze, sztuce, poezji, prozie (to ja prozą piszę?), filmach z Delonem, Tatou i Boon'em, oraz pijackim bełkocie. Tę którą wszyscy znają z bagietek, żandarmów, ślimaków, citroenów dwacefał, kasztanów na placu Pigalle, żabich udek i miłości francuskiej. Czy nieznane wystąpią tu jakoweś anomalie?

No i poszedłem jak pocisk, ale nie inteligentnie jak Pershing, tylko jak ten odłamkowy, ten co go Gustlik ładował, bezwiednie i bezrefleksyjnie strzelać te anomalie. O ile to anomalie. Co tam podleci to strzelać i nie pękać.

Bo stwierdzam też autorytatywnie i z doświadczenia, że dla turysty autobusowy wyjazd docelowy narciarski, może się odbywać gdziekolwiek, a i tak turysta, jeśli się nie skupi, to nie odróżni jednego gdziekolwiek od drugiego. Wszędzie jest tak samo. Apartamenty, wyciągi, kolejki linowe i śnieg. W tym wypadku neż. Jak się człowiek nie skupi, to jak ten niedźwiedź brunatny będzie miał do czynienia wyłącznie z górami, a z krajem i jego kulturą- ani trochę. Po tygodniu autobus zawiezie go z powrotem i tyle. Może się tylko przed znajomymi chwalić kolejną egzotyczną nazwą.

Nawet w knajpie, jak zapragnie powiedzieć coś w języku lokalsów- choćby wymówić nazwę potrawy w menu, to kelnerka i tak rozpozna turystę- głąba i zacznie konwersować po angielsku. Tu się człowiek chciał wysilić, a tu taki despekt. Zero kultury. Zero kultury francuskiej- same ośnieżone szczyty i Alpa za Alpą, a potem tylko w autobus i do domu. Co za los.

I w niejakim wewnętrznym proteście na zglajszachtowanie tego świata celowałem obiektyw w cokolwiek odmiennego, trochę w duchu łomografii (Po swoich licznych wpisach na Fotodinozie podbudowany nieco filozoficznie i teoretycznie).

I tu instynkt łowcy, a może aż jakiś los korzystny, pomimo braku zastanowienia nad fotograficznym celem skierował mnie na drogę poznania. Jak w buddyzmie jakimś. Strzelałem bezrefleksyjnie tę nocną Francję, niczym kraj dzikiej egzotyki, a tu nagle wlazły pod oczy dobre zdjęcia. Same wlazły. Ja tylko patrzyłem przez wizjer.

I może wreszcie ktoś mi wytłumaczy fotograficznie tę całą Sabaudię, bo któż zrobi to lepiej niż lokals?

Bo to Sabaudia, tak w ogóle. Kolejny kraj, który był już Austrią, Włochami i Francją. Ja to chyba mam pecha- co nie wdepnąć, to jakiś kraj co to wszyscy go już mieli, albo chcieli mieć, dziesięć przynależności narodowych i piętnaście tożsamości. A może to po prostu Europa taka jest?

Może.

Bernard Grange robi te zdjęcia.

Wrażliwe te zdjęcia. I przemyślane, w przeciwieństwie do moich. Kadry pełne uroczej czarnobieli, na których Sabaudia aż bucha swoim klimatem lekko zapyziałej wioskowości. Pan Grange nie boi się portretów (ja się boję) i stworzył ze swej pracy cenne hobby, które stawia sobie zadanie rejestracji tego co przemija.

Tak właściwie to ogólna rola fotografii, jakby się zastanowić. Ale pan Grange pełni ją z wielkim talentem wspartym swoim zakorzenieniem wewnątrz tematu. Ja jestem gdzie indziej zakorzeniony, a pan Bernard Grange jest zakorzeniony w Sabaudii.

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Zdjęcia mają fantastyczną, klasyczną kompozycję, czarno-biały klimat vintage i czuć w nich ów górski żywioł i życie górskich ludzi.

Niestety- Bernard Grange jest fotografem który zniknął z internetu. Właśnie tak. Zniknął. Bo nie można powiedzieć, że jest fotografem nieznanym. Od czasu do czasu ktoś sprzedaje jego dawny album. Ale biografii ani słychu ani dychu.

Po odwróceniu pocztówek ze zdjęciami pana Grange'a znajduje się adres internetowy:

www.bernardgrange.com

Niestety. „Strona w trakcie konstrukcji”. Przeszukuje się sieć www, ale i tak o panu Grange niewiele się można dowiedzieć, jakby ukrył się nieco, a może jego ukryto. Myślę że może chodzić o jakiś konflikt dotyczący praw autorskich.

Jedyne co z półsłówek w opisach wystaw i wydanych albumów można się dowiedzieć, że robi/ robił zdjęcia od kilkudziesięciu lat. Zresztą najwyraźniej wiele z jego zdjęć pochodzi z lat co najmniej 50-tych i 60-tych.

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Bernard Grange

Nie wiem kiedy się urodził. Nie wiem od kiedy fotografuje. Ale jest fantastyczny i cóż nas więcej musi obchodzić.

*********************************************************

Po drodze powrotnej, gdy patrzeć na mapę, a już nie mówiąc o drogowskazach, występuje takie zatrzęsienie nazw, które z czymś się wiążą, coś mówią, historie jakieś przypominają, że w rozpaczy człowiek zatrzymałby ten autobus i zwiedzał, zwiedzał, zwiedzał do utraty tchu. Nawet bez zakorzenienia, nawet jak Tomatsu Shomei, nawet nic nie pojmując.

No choćby same limeryki się nasuwają:

Rzekła pani raz do chłopca w Miluzie:

"Czemu rżniesz mnie tak marnie, łobuzie?"

On jej na to: "O, pani,

Choć szacunek mam dla niej,

Na zbyt wielkim pracuję tu luzie".

Maciej Słomczyński (ale on sam twierdził że napisał to Bogdan Czeszko)

Niemłody już maratończyk w Stuttgarcie

Choć prezerwatyw używał uparcie,

dzieciaków miał furę

bo kondomy dureń

zakładał na mecie, nie na starcie.

Rafał Bryndal

Był stary generał z Gross-Gerau,
co swą pielęgniarkę rozbierał,
wołając: "Szelmutko,
na moją broń krótką
masz rewelacyjny futerał!"

Antonii Marianowicz

Pewien przebiegły cyklista z Zwickau

Na swej damce chyżo pomykał.

Pod pretekstem przejażdżki na ramie

Robił dziecko kolejnej damie,

Po czym kłaniał się szybko i znikał.

Bronisław Maj

Terapeutka z Dąbrowy Górniczej

Łkała: "Dziczeć chcesz, serce? - to dziczej!

Grzęznąc w życia zjełczałej osełce,

Terapeucę wciąż i terapeucę...

Duszo, spsiałaś? Zstąp niżej: zjamniczej!"

Stanisław Barańczak

Ale nie da się zatrzymać autobusu. Jedyna nadzieja w kolejnych wyjazdach.

Fabrykant

w rozterce zwiedzalniczej.

Marne źródełka:

http://thinlay11.canalblog.com/archives/2010/12/25/19964235.html

https://www.delcampe.net/en_GB/collectables/postcards/illustrators-photographers-other-photographers/tres-beau-portrait-de-bernard-grange-noble-paysanne-savoyarde-tres-beau-fromage-tome-non-voyage-113381732.html

http://thinlay1.canalblog.com/archives/2010/07/23/18651137.html