Victoria sentymentalna

Ty jesteś starym gratem
Ja cię naprawię zatem
Zmienię ci obudowę
I włożę części nowe i
I będziesz piękny jak dawniej
I będziesz działać sprawnie
Znów pokażesz klasę
I zaświergolisz czasem
A ja cię wsadzę w klatkę
Byś nie odleciał przypadkiem

Będziemy piękni jak dawniej
Będziemy działać sprawniej

   Czesław śpiewa "Maszynka do świerkania"

Dusza ma fruwa na skrzydłach uniesienia. Problem nurtujący mnie od półtora roku został niespodziewanie rozwiązany. Przyznaję- nie był to problem wagi ciężkiej, był raczej z gatunku sentymentalnych niż sensownych. Był problemem niszowego wariata sprzętowego. Ale zahacza małym różkiem o kwestie ekologii, no i okazał się w rezultacie problemem międzynarodowym. Strasznie międzynarodowo się zrobiło na Fotodinozie.

Dotyczy to wszystko obiektywu, oczywiście, do którego sentyment mam niewytłumaczalny. Ale spróbuję go wytłumaczyć.

Chodzi o obiektyw Tamron 20-40/2,7- 3.5 SP. Zabytek nieprodukowany od 10 lat, biały kruk na żółtych tablicach, tylko dla fotografów z żółtymi papierami. Ale jednak. Zepsuty, ale pełen sentymentów. Wzmocnionych piętrzącymi się trudnościami.

Kupiliśmy go w 2003 roku, w sklepie Fotojoker, do dzisiaj istniejącym, co w naszym wulkanicznym kapitalizmie nie jest takie codzienne. Większość sklepów fotograficznych zdążyła zniknąć już w międzyczasie, na ich miejsce pojawiły się nowe, mało które firmy zostały w starych lokalizacjach. Fotojoker w Galerii Łódzkiej na tym tle stanowi oazę stałości. I podobnie takim symbolem stałości został dla mnie nasz Tamron, kupiony do Canona 10D.

Hammamet, Tunezja. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon 10D, palma odbija.

Wrzeszczyn, Polska. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon EOS Elan, Kodak Profoto 400 BW

Używało się go dużo. Strasznie dużo, do wszystkiego i w różnych okolicznościach przyrody, z cyfrówką i analogiem. Dlatego też zdjęcia jakie ilustrują artykuł są takie od czapy. Tamron 20-40 miał po prostu idealne ogniskowe- był superszeokokątnym kątem, ale po zapięciu do cyfrówki APS-C nadawał się nawet do portretów. Wielka wszechstronność. Należy stwierdzić, że ogniskowe tego szkła można już dziś oprawiać w ramki i wieszać na ścianie- niewiele jest takich obiektywów, przynajmniej w systemie Canona, które są dziś dla niego konkurencją, a tak jasnych- nie ma wcale. Jakoś tak producenci nie zauważają, że fajnie mieć jasny szeroki kąt i standard w jednym. Zawsze czegoś brakuje z tych cech, nie wspominając nawet o cenach.

Tamron jest przy tym pełen zalet, pomimo pewnych wad.

Zaletą pierwszą jest jego solidność, mało zauważalna na pierwszy rzut oka- na przykład na aukcjach internetowych. Póki go nie dotkniemy wydaje się być plastikowy, dopiero po wzięciu do ręki nagle objawia się jego ciężar i chłód metalu. Jest on rycerzem w stal zaklętym, choć pomalowanym mało efektownym grafitowo szarym, błyszczącym lakierem.

Do tego jest jasny na szerokim końcu, f/2,7- jaśniejszy niż inne zoomy, choć to jasność troszeczkę marketingowa- nie ma aparatu, który jest zdolny ustawić taką wartość przesłony, wszystkie wyświetlą standardowe f/2,8.

Jednym słowem świetlisty rycerz na grafitowym koniu. Takich nam trzeba więcej.

Człowiek przyzwyczaja się i polubia, ale teraz nagle dobry, fajny obiektyw, przyjemny w użytkowaniu, (choć oczywiście poważniejsze wady też ma- brzydkie zachowanie pod światło, dość głośny autofokus)- nagle przestaje kręcić silnikiem i milczy tajemniczo. Ale co się stało, kochanie?

Trybik, nieszczęsny trybik, o którym można co prawda pisać wpisy na blogu, ale od tego obiektyw się nie naprawia.

Jeden plastikowy trybik i szkło co prawda robi zdjęcia, ale nie jest już taki miłe że sam ustawi ostrość na to co trzeba. Jeden plastikowy trybik dostarcza wielu dylematów- części zamiennych brak. Czy mam zrezygnować z obiektywu? Mogę, ale jak zrezygnować z sentymentu?

Guellala, Tunezja. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon 10D

Jeden trybik psuje mi zabawę. No i nie jest to niestety zabytkowy Mercedes 300SL, albo chociaż Humber Super Snipe Series III, żeby móc dorobić do niego taką część. To porządny obiektyw, nie najdroższy, ale też nie najtańszy- nie wart z pewnością tego, żeby oddać go na śmietnik, ale też gdyby chcieć kupić taki sam używany- będący pewnym zauważalnym wydatkiem.

Zwłaszcza dla Fotodinozy, która na codzień jest odpowiednikiem tych blogerek- szafiarek, które latają po najtańszych lumpeksach.

Fotodinoza- "Tani Armani fotografii".

Jak tu z resztą oddawać na śmietnik towarzysza, który bywał z nami na wszystkich wyjazdach? Którym się robiło zdjęcia młodzieży, a także pracowało nim ciężko od czasu do czasu. Którym się robiło konkursy.

Łódź, Polska. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon EOS 50e, Kodak Profoto 400 BW

Przecież obiektyw jest dobry, działa. Po rozmontowaniu i złożeniu z wyjętym kółeczkiem zębatym ślicznie kręci silnikiem autofokusa, który jednakże już nic nie napędza.

Wyrzucenie niemal dobrego urządzenia jakoś kłóci się z moim poczuciem komfortu- podobnie jest z innymi urządzeniami, zwłaszcza samochodami, które oddawane są często na złom, bo nie opłaca się naprawiać jakiejś niewielkiej, ale kosztownej części.

Skomplikowany i przemyślany wytwór człowieka, złożony z setek elementów, tak samochód jak i obiektyw- sprzęty wzbudzające uczucia, emocje, przywiązanie, (chociaż wierzę że można darzyć sentymentem nawet odkurzacz) w jednej chwili stają się śmieciem, balastem, niczym.

To jest jakiś wewnętrzny sprzeciw wobec marnotrawstwa, wobec marnotrawczej natury świata, która całkiem współgra z dążeniem producentów do tego żeby natychmiast sprzedać nam coś nowego.

Chenini, Tunezja. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon 10D

Świat musi iść naprzód. Ale, cholera, oprócz zmian trzeba mieć też coś stałego, coś co świadczy o ciągłości, o trwaniu, o niezmienności. Nie tylko idee, także przedmioty.

Kiedyś taką mieszczańską schedą były meble, serwisy naczyń po dziadkach, złote zegarki na dewizkach, kolie diamentowe po prababci. Od czasu masowej produkcji z IKEI, Casio i Jablonexu idea ta straciła nieco na aktualności, choć sprzęt fotograficzny zawsze był uważany za coś trwalszego i godnego uwagi.

Tymczasem góry śmieci narastają, zwały na wpół zepsutego sprzętu warstwa po warstwie są gdzieś układane (poza naszym wzrokiem, żeby nie psuć nam konsumpcyjnego nastroju), wysyłane, przesuwane z jednego kąta świata na drugi. Świat, wydaje się utracił pewną równowagę na rzecz zakłamanej ideologii- z jednej strony ekologia jest na pierwszym miejscu, trąby trąbią o oszczędzaniu energii, z drugiej strony następuje masowy atak jednorazowych urządzeń, z których najbardziej wkurzają mnie drukarki. Nie ma domu, który bym nie odwiedził, w którym na podłodze, parapecie czy biurku nie stałaby jakaś zepsuta drukarka. Masakra jednorazowości.

La Toilette na pustkowiu, Tunezja. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon EOS Elan, Fuji Superia 400

Więc zawziąłem się sentymentalnie na Tamrona. Nie będzie świat pluł nam w twarz!

Najpierw próby po bożemu- w serwisie Tamrona w Polsce, bezskuteczne. Potem szukanie trybików u zegarmistrzów- bezowocne. Potem próby dorabiania trybiku przy pomocy druku 3D- nieudane. Potem z rozpaczy, na chybił trafił zakup najtańszego Tamrona na Allegro, żeby sprawdzić czy da się coś przełożyć. Nie da się.

Potem impuls poszukiwania w Japonii informacji o możliwości naprawy. Wszystko pięknie, tylko Tamron Japan ma telefony, ale nie ma adresu mailowego!

I co my teraz zrobimy?

Łódź, Polska. Tamron 20-40/2,7-3,5, Canon EOS Elan, Kodak 400 BW

Wpadamy na pomysł. Największym rynkiem na japońskie obiektywy jest od lat 60-tych rynek USA. Piszemy do Tamron USA, na drugi koniec świata.

Korespondencja odbywa się z jednodniowymi interwałami- ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś. To są zwyczajne dzieje.

Nie dość że miły pan z Tamron USA obiecuje pomóc, zapyta techników o inne obiektywy, z których można wyciągnąć taki trybik, to nie mijają dwa dni jak trybik się znajduje!

No jasne że zamawiamy! Ile się płaci?

"Hello Mr. Andrzejewski,

We can send this out free of charge. The part is very small and won't cost much to ship. We will be shipping this out today.
So there is no confusion, the part is white instead of black but it is still the same part.
Kind regards,

Brian Marley
Customer Service Supervisor
Tamron USA, INC
10 Austin Blvd
Commack, NY 11725
www.tamron-usa.com"

Czy mógłbym jeszcze prosić o przeniesienie całego Tamron USA w okolice Łodzi (Lodz, Poland)? Bardzo poproszę. Myślę że nie tylko ja bym się ucieszył.

Po kilku dniach przychodzi trybik. Mr Marley nie kłamał- kółeczko jest białe.

Tamron USA- You are great!

Teraz Paweł elektromagik przystępuje do działań naprawczych.
Ręce, które leczą.
Nie jest to jednak proste. W najmniejszym stopniu nie jest.
Otóż nowy trybik ma wspólną ze starym, czarnym trybikiem rzecz najważniejszą: ilość i wielkość ząbków. Ale niestety wygląda na wersję dramatycznie zmodernizowaną- jest ciut wyższy, ma średnicę mocowania większą i inny profil wpustu na wałek napędowy.
O rany. O rany.
Ja bym się poddał.
Jednak Paweł nie jest taki miękki

Twardzielem być- to niemało
Twardzielem być- znaczy wiele
Trzeba być twardym w środę,
sobotę, a nawet w niedzielę. 

Kto w sobie twardości tej nie ma
Kto mięczak i galareta
Niech nie udaje golema
Twardo zakończył poeta.
          Krzysztof Gol Piotrowski (w odmętach młodości)

Paweł zrobił jednak heroiczne dzieło. Powiększył otwór mocowania, zmniejszył wysokość trybiku i stworzył nowy wpust na ośkę napędową. Wszystko to w elemencie wielkości 5 x 4 mm. To właściwie było niemożliwe.

Kojarzy mi się to natychmiast z felietonem Jana Kaczmarka z niezapomnianego "60 minut na godzinę":

"Znana jest taka anegdota techniczna, o pewnej firmie A, która wyprodukowała tak cienki drucik, że go gołym okiem trudno było zauważyć pod lupą. Czy wszystko jedno pod czym. Firma A, chcąc się pochwalić posłała ten drucik konkurencyjnej firmie B, która po jakimś czasie odesłała jej ten drucik z powrotem, ale z przewierconym w tym druciku wzdłuż otworem. I sprawa by się skończyła kompromitacją firmy A, gdyby ta firma była firmą mało ambitną, ale tak nie było. Nie. Firma A mianowicie nagwintowała tę cienką rureczkę i posłała ją do firmy B, która z kolei też brakiem ambicji nie grzesząc, wykonała nagwintowany wkręcik, wkręciła go w tę rureczkę i odesłała go do A. I wszystkim tym kierowało nie co innego- lecz ambicja. Zjawisko spotykane na każdym centymetrze życia."
(Jan Kaczmarek jest do odnalezienia w nagraniu tutaj w minucie 47:31)

I Paweł wykazał się maksymalną ambicją. Jeszcze Polska nie zginęła. I Tamron nie zginął, nie skończył na śmietniku.

Wspólnymi międzynarodowymi siłami uratowaliśmy (bardziej- Panowie uratowali, ja tylko pisałem maile) obiektyw przed wyrzuceniem, świat przed zaśmieceniem, a mnie przed depresją.

Fabrykant

Wielkie podziękowania za heroiczny wysiłek i zdjęcia z naprawy dla Pawła.

Many thanks to Mr Brian Marley, Tamron USA:

Once upone a time one lady found
A crappy machine all broken down
Deeply touch with sentiment
She wrapped it in embrace
with affection she then said:
In hell you must've been made
But I've been made in heaven
There’s nothing else we need
There’s nothing else we need

You're such a piece of crap
So I will patch you up
I'm gonna change your case
old parts with new replace
And you’ll be pretty, like before
And you’ll feel restored
You will be classy again
twittering happily now and then
And I’ll put you in a cage
To keep you from flying away

/We’ll be pretty, like before
And we will feel restored/ (x4)

      Czesław Śpiewa "Twittering Machine"